Najciekawszy artysta z kręgu PBR&B (można to tłumaczyć jako alternatywne R&B czy też kwaśną mieszankę rocka, mrocznej elektroniki, hip-hopu i R&B) w końcu zaprezentował nam w pełni oficjalny, długogrający debiut. Trudno przejść wobec tego wydawnictwa obojętnie.
Wielką popularność i szacunek przysporzyły mu trzy kapitalne bezpłatne wydawnictwa, które wypuścił w 2011 roku. Bardzo rzadko udzielał się na płytach innych artystów, bliżej współpracował właściwe tylko z kolegą z Kanady – Drakiem. Pokochały go przede wszystkim niezależne, alternatywne serwisy internetowe, a w ślad za tym poszła popularność w kręgach słuchaczy przeróżnych gatunków. The Weeknd wykorzystał to, koncertując na największych festiwalach i spokojnie, bez pośpiechu szykując materiał na “Kiss Land”. Teraz już wiemy, że ten czas wykorzystał najlepiej jak to możliwe. Ten niespełna godzinny longplay wciąga bez reszty, przedstawia nam świat młodego człowieka, który przeżywa spory dylemat – z jednej strony spełnił swoje marzenia, robi to, co kocha, zarabia duże pieniądze, ale nie może się opędzić od znajomości na jedną noc, narkotyków, bankietów. To, co miało być nagrodą za ciężką pracę, staje się ciężarem, przygniata. I właśnie do takich niezbyt przyjemnych, lekkich tematów, jak ulał pasuje muzyka, nad którą gospodarz pracował z DannyBoyStylesem, Silkky Johnsonem czy Jasonem “DaHeala”. Są zapożyczenia z twórczości Portishead czy Emiki, jest duszny klimat, w przeważającej większości dość mroczne, ciężkie, wolne kompozycje. Z pewnością nie da się przy “Kiss Land” rozkręcić domówki, chyba że będzie to spotkanie zadymione trawką. Jednak nawet jeśli to nie jest łatwy i miły longplay, falset The Weeknda czasem może drażnić, to jako całość wydawnictwo prezentuje się wybornie, jest świadomym nawiązaniem do wcześniejszych dokonań twórcy, przynosi sobą wszystko, co uczyniło go tak popularnym i cenionym twórcą, a do tego dokłada dojrzałość, swoistą piękną brzydotę. Chyba właśnie dlatego tak bardzo wkręca i intryguje.
rafi | universal music polska
Dodano: