Skiny Puppy po śmierci Dwayne Goettela jest niczym Depeche Mode po odejściu Alana Wildera – obie formacje są wciąż świetne jednak pozbawione tej dawnej, mitycznej magii.
Tych cech wspólnych jest więcej. Oba zespoły grają od 30 lat, na początku kariery opuścili ich muzycy, którzy zasłynęli w nowych formacjach (Bill Leeb we Frontline Assembly a Vince Clark w Yazoo). I choć Skinny Puppy nie występuje przed wielotysięczną publicznością, cieszą się kultowym uwielbieniem i szacunkiem fanów. Co więcej, w przeciwieństwie do Depeche Mode ich ”Weapon” nie jest ostatnią płytą w karierze.
Po niezbyt udanym, przekombinowanym albumie “hanDover” nowa propozycja jest powrotem do rytmicznego, tanecznego oblicza “szczeniaków” z początków działalności, choć trudno obecnie im przybić łatkę EBM (electronic body music). Utwory z “Weapon” łączą w sobie elementy electro, industrialu, nowoczesnej muzyki tanecznej gdzie wyeksponowany jest rytm a bas pełni rolę uzupełniającą. Nivek Ogre (ohGr) wciąż potrafi przerazić swym lodowatym a zarazem ekspresyjnym zawodzeniem, a cEvin Key dba, by zgadzał się stosunek elektronów między bitami i eksperymenty brzmieniowe nie wzięły góry nad przyjemnością słuchania.
Poza mentalnym powrotem do przeszłości grupa przypomniała w nowej wersji utwór “solvent” pochodzący z płyty “Remission” (1984) a także, ku mojej radości, wplotła w “saLvo” filmowy głos – w pierwszej dekadzie działalności tego rodzaju sample były ich znakiem rozpoznawczym.
Być może starym fanom zabraknie emocjonujących momentów i ballad z psychiatryka, które występowały jeszcze na “Mythmaker” (2007). Być może zatęsknicie za gitarowymi brzmieniami i industrialnym brudem, ale na pewno nie będzie za mało wizgów, buczących basów, elektrycznych spięć, wbijających szpile rytmów, klinicznej sterylności laboratorium wojskowego i klimatu, którym Skinny Puppy zjednało sobie industrialnych freaków. I choć, jak wspomniałem, muzyka nie ma już tej magicznej aury szaleństwa z dekady 84-94, bo i w tekstach zespół odszedł od opisów wybryków natury na rzecz polityki i stosunków społecznych, to nowa soniczna broń nie zawiedzie, jest wciąż groźna i wypala tak, że to może być ich najlepsza płyta XXI wieku.
Jarek dRWAL Drążek | Metropolis
Dodano: