Żeby było Wam wesoło, w tym tygodniu na różowo. Sesja już za pasem, dlatego tym bardziej polecamy choć na chwilę oderwać się od sterty książek, skserowanych skryptów, czy starannie przepisanych notatek i posmakować kultury na najwyższym poziomie.

Paweł Małaszyński został wybrany najgorszym aktorem i pewnie wielu marzy, by porzucił X muzę na rzecz muzy. Osobiście nie uważam, że powinien, ale fani solidnego, soczystego, rockowego grania na pewno by na tym skorzystali.

Czy zauważyliście, że większość płyt solowych, które były jakimś przełomem w muzyce, do których wraca się wciąż z przyjemnością, nie trwało więcej niż 40 minut? No właśnie. Piękne czasy, gdy należało zmieścić materiał na płycie winylowej odeszły już w zasadzie w zapomnienie, a wraz z ich końcem nastał okres zapychania albumów na zasadzie “im więcej piosenek, tym lepiej”. Niestety, tak nie jest.

Tej płyty nie powinno się sprzedawać w sklepach. Jeśli już, to tylko na koncertach.

Jeszcze jakiś czas temu zupełnie nie przypuszczałem, że będzie mi dane pochwalić Rihannę za album jako całokształt. Tymczasem “Talk That Talk” to naprawdę bardzo przyzwoity materiał.

50 słów może wystarczyłoby do oddania świetności nowego, drugiego w 2011 roku, albumu Kate Bush. Nie godzi się jednak traktować takiej artystki, w tak skrótowy sposób.

Warto zwrócić uwagę na Izę Lach. Dziewczyna ma talent i wyobraźnię, i właśnie uczyniła całkiem spory krok, by być jedną z najważniejszych popowych artystek (nie mylić z piosenkarkami) w naszym kraju.

Od dawna powtarzałem, że jedyne, czego potrzeba Killer Mike’owi do nagrania świetnej płyty, to równej, idealnie do niego dopasowanej warstwy muzycznej. Nigdy bym jednak nie pomyślał, że powinien się o nią zatroszczyć mistrz wykręconej, chorej hip-hop abstrakcji – El-P. Tymczasem okazało się, że ich współpraca to doskonały pomysł.

Aga Zaryan to dziś bez wątpienia jedna z najważniejszych postaci na rodzimej scenie jazzowej. Na całe szczęście jej muzyka trafia do dużo szerszego grona niż konserwatywni fani jazzu, a za sprawą “Księgi olśnień” liczba sympatyków wokalistki z pewnością wzrośnie.

Szybciej, mocniej, ciężej i lepiej – takimi słowami najprościej można określić zawartość drugiej płyty Luxtorpedy, “Robaki”.

Zwycięzca “X-Factor” spełnił swoje wielkie marzenie – nagrał płytę. Jest ona taka, jak sam Gienek Loska, którego zdążyliśmy dość dobrze poznać – szczera i poruszająca.

Okładka jest glamour, zdjęcia artystki w książeczce również. A kolorowe pióra, które zdobią Halinę na zdjęciu na awersie, to idealna metafora zawartości jej pierwszej solowej płyty.

El-P jak mało kto umie swoimi kompozycjami wywołać u słuchacza nastrój paranoi. Swoimi szorstkimi, industrialnymi nagraniami z pogranicza hip-hopu, rocka i zgniłej elektroniki, potrafi wywołać w głowie niemały chaos.

Kolorowa okładka i ładna buzia Meli Koteluk, proszę wybaczyć stereotypowe myślenie, nie zwiastuje ciekawego, wymykającego się prostym klasyfikacjom albumu, a tym właśnie jest debiut wokalistki.

Dobre geny, dobry pomysł, dobrzy współpracownicy, a efekt? Bardzo dobry.