Jak oprzeć się pokusie, gdy jest tak wielka? O pasjach, skrywanych fascynacjach i pragnieniach nikt nie potrafi opowiadać tak, jak Giuseppe Tornatore, autor “Cinema Paradiso” i “Maleny”.
Virgil Oldman, główny bohater “Konesera”, przyzwyczaił się już do tego, że zawsze dostaje to, czego chce. Ma olbrzymią wiedzę i spryt. W świecie sztuki potrafi w mgnieniu oka rozpoznać fałszerstwo oraz dostrzec niezwykle wartościowe dzieło w zmurszałym kawałku deski. Jako dyrektor ekskluzywnego domu aukcyjnego ma dostęp do największych unikatów. Najciekawsze z nich potrafi – nie całkiem legalnie i po wyjątkowo korzystnej cenie – przechwycić do swojej prywatnej kolekcji. W życiu osobistym radzi sobie trochę gorzej. Sukces zawodowy okupił samotnością. Pewnego dnia, za sprawą enigmatycznej i zdesperowanej dziedziczki Claire, trafia jednak na trop skarbu życia. I nie wiadomo już czy jest nim XVII-wieczny robot czy też sama klientka?
Jedna z największych przyjemności oglądania “Konesera” wiąże się z zagadką, którą widz musi (a raczej chce) rozwiązać wspólnie z bohaterem. Druga wypływa z gry, która prowadzona jest zarówno między postaciami, jak i między reżyserem i widzami. Tornatore niemal perfidnie podrzuca nam nowe tropy, interpretacje, zagęszcza atmosferę. Trzecia to z kolei genialne aktorstwo Geoffreya Rusha, który jako Virgil stopniowo otwiera się na nieznane mu wcześniej uczucia. Donald Sutherland – jako jego przyjaciel i wspólnik – dopełnia dzieła, tak, jak i muzyka Ennia Morricone.
“Koneser” to film, który historię pewnej miłości i samotności, opowiada językiem thrillera. A może to thriller wplata w dramat uczuć i marzeń? Jedno jest pewne – ta gra bliższa jest “Niebezpiecznym związkom” niż hollywoodzkim komediom romantycznym i naprawdę wciąga. Wręcz magnetyzuje.
Dagmara Romanowska | monolith
Dodano: