Popowa babcia rozkręca techno party i lubi ostro zaszaleć. Tylko czy Madonnie w 2012 roku do twarzy z wizerunkiem bezpruderyjnej laski z czasów “Justify My Love”? Średnio.
“MDNA” to Madonna po latach znów współpracująca z Williamem Orbitem, ale o wiele wyraźniejsze piętno na płycie zostawili didżeje Martin Solveig i Benny Benassi (choć w gościach są także choćby M.I.A. oraz Nicki Minaj). Płyta to syntetyczny didżejski set z buczącą elektroniką, na kapiącym wyszukanym seksem energetycznym techno party, w świetle migających światełek i tnących przestrzeń laserów. Królowa popu jest tu jak podstarzała imprezowiczka, która stara się pokazać, że wciąż ma ochotę na gang bang, umie powiedzieć “bitch”, nie zapomniała, co to orgazm i zdaje się nie zważać na upływający czas. Śpiewa, że jest grzesznicą i lubi nią być. Średnio to dziś przekonujące i szczere. Bardziej wysilone, karykaturalne, stworzone dla zwrócenia uwagi.
“MDNA” to koktajl z pomysłów z “Music”, “Hard Candy” i “American Life”, choć niektóre piosenki mają pulsację tak fajną, jak te z “Confessions…” (“Turn Up The Radio”; w “Love Spent” jest krótka syntetyczna trawestacja “Gimme, Gimme, Gimme” ABBA, kawałka użytego w “Hung Up”), zaś “Give Me All Your Luvin’” z dziewczęcym chórkiem i “Girl Gone Wild” mają takie refreny, że czy chcemy, czy nie, zapadną w pamięć na długo.
Madonna deklarowała, że nagra płytę, do której będzie mogła tańczyć. Słowa dotrzymała (rzewna ballada “Falling Free” gryzie się z resztą numerów). To nie pierwsze jej wydawnictwo, przy którym można się powyginać na parkiecie. Gdyby nie było wiadomo, że “MDNA” to produkcja Madonny, można by pomyśleć, iż nagrała to artystka o połowę od niej młodsza. Ale jeśli jest się superstar, to można wszystko i nie trzeba przejmować się opiniami. “MDNA” to na pewno płyta dużo lepsza od przeciętnej “Hard Candy”. Lecz do największych produkcji Amerykanki sporo jej brakuje.
http://www.youtube.com/watch?NR=1&feature=endscreen&v=KEgrruyXn8o
Lesław Dutkowski | universal music polska
Dodano:
