Dustin Hoffman debiutuje jako reżyser w wieku 75 lat wdzięczną opowieścią o radościach wieku mocno zaawansowanego, późnej miłości, przyjaźni, przebaczeniu i akceptacji.
“Kwartet” zapewne nie trafi do annałów najwybitniejszych i najbardziej odkrywczych dzieł kina, ale chyba też nigdy nie miał takich ambicji. Nie dlatego powstał. Jest też czymś więcej niż kaprysem starzejącego się gwiazdora. Nie sposób odmówić tej historii lekkości, uroku i dowcipu. Odrobina sentymentu i nostalgii przemieszana z angielskimi klimatami, tamtejszymi gwiazdami i delikatnym humorem daje efekt nadzwyczaj zgrabny, ciepły i optymistyczny.
Sama fabułka – adaptacja sztuki Ronalda Harwooda – nie należy do nazbyt skomplikowanych – w domu dla emerytowanych diw i maestrów opery spotykają się starzy przyjaciele. Przygotowania do uroczystego koncertu na rzecz ośrodka ożywiają zadawnione zatargi i skrywane uczucia, wymuszają konfrontację z własnym wiekiem, niespełnionymi i spełnionymi marzeniami.
Wspaniały (czy inny w ogóle byłby możliwy?) popis wirtuozerii aktorskiej dają Maggie Smith, Billy Connolly, Tom Courtenay i Pauline Collins. Plenery i wnętrza posiadłości Hedsor House w Buckinghamshire, gdzie film powstał, eleganckie toalety i barwne dyskusje o sztuce nie mają wiele wspólnego z emeryturą nie tylko polskiego, ale i przeciętnego angielskiego czy amerykańskiego, a nawet niemieckiego obywatela. Dodają jednak całości pewnej… imperialnej i operowej magii, czaru.
“Kwartet” zapisuje się w pamięci dzięki swojej dobrodusznej atmosferze oraz wigorowi. Dodatkowym smaczkiem – dla znawców i wielbicieli angielskiej sceny – jest udział wielu tamtejszych prawdziwych emerytowanych mistrzów. To taki brytyjski, bardziej bajkowy “Jeszcze nie wieczór” (dla przypomnienia – film Jacka Bławuta o mieszkańcach Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie).
Lepiej późno niż wcale – w przypadku debiutu Hoffmana te słowa wydają się szczególnie trafne!
Dagmara Romanowska | best film
Dodano: