Miłość mamy może być przerażająca.
Po tragicznych wydarzeniach, dwie małe dziewczynki trafiają do opuszczonej chaty w lesie. Odnalezione zostają dopiero po pięciu latach. Nikt jednak nie wie, że tak naprawdę nigdy nie były same. Teraz nowi opiekunowie będą musieli stawić czoła “mamie”.
“Mama” to nie krwawa jatka czy psychopatyczna rzeź, lecz rzecz z kategorii klimatycznych. Współtwórcą dzieła jest Guillermo del Toro, co nietrudno wyczuć. Buro-ponure barwy, gęsta atmosfera, konfrontacja dziecięcej niewinności z mrokiem – to główne, typowe dla Hiszpana atuty filmu. Napięcie jest odpowiednio dawkowane, a tajemnica stopniowo odkrywana. Co nie znaczy, że obraz w reżyserii Andresa Muschiettiego czymś szczególnym zaskakuje. Wręcz przeciwnie. Zdeformowane ciała poruszające się w dziwny sposób, przemykające cienie, wariująca grawitacja. Ot, kolejna historia o czymś, co czyha w ścianie. Opowiedziana jednak przekonująco, z wystarczającą porcją suspensu, psychologicznej gry. Zgrabnie podszyta wątkiem macierzyńskim. Świetnie zagrana. Wciąga, intryguje, a i kilka razy sprawi, że podskoczy się na fotelu. Krótko mówiąc, rzetelna robota.
Film Del Toro i Muschiettiego nie zapisze się złotymi zgłoskami w historii gatunku, ale fani mrocznych horrorów powinien się z “Mamą” zapoznać.
Joanna Moreno | UIP
Dodano: