Stereotypowa psychofanka ma piętnaście lat i obsesję na punkcie idola (muzyka, aktora, sportowca, a nawet fikcyjnego bohatera serialu – wybór jest ogromny). Wydaje krocie na bilety i bibeloty, w dniu koncertu przed halą pojawia się o piątej rano. Rodzina i znajomi żartobliwie pytają: “A gdyby poprosił cię, żebyś pomogła mu ukryć zwłoki, też byś się zgodziła?”.
Tytułowa “Fanka” z komedii Jeanne Herry ma już czterdziestkę na karku, dwójkę dzieci i za żadne skarby nie zamierza rezygnować z platonicznej miłości do Vincenta Lacorix (Laurent Laffite). Na ironię, piosenkarz przypadkowo doprowadza do śmierci ukochanej i prosi o pomoc właśnie Muriel (Sandrine Kiberlain). Fanka jest tak zaskoczona wizytą, że początkowo nie zdaje sobie sprawy, iż Vincent próbuje wrobić ją w morderstwo. Idol też myśli, że trafił na potulne jagniątko, którym można manipulować. Nic z tego, Muriel jest wyjątkowo uzdolnioną mitomanką i nie da się wsadzić za kartki.
Przez pierwsze trzydzieści minut film wydaje się nudny i niezbyt zabawny. Wątki się nie kleją, idol też jest jakiś taki flegmatyczny (co ona w nim widzi?). Prawdziwa uczta rozpoczyna się dopiero wtedy, gdy Muriel demaskuje plany Vincenta i na portrecie ideału dostrzega pierwsze skazy. Sandrine Kiberlain mistrzowsko udało się nakreślić rolę szarej myszki, która zmyśla najdziwniejsze historie, byle tylko znajomi przestali traktować ją jak powietrze. Do łez bawią sceny na komisariacie policji, gdy Muriel daje popis swoich mitomańskich umiejętności.
Obraz Jeanne Herry nie jest kolejnym szyderczym portretem psychofanek. Reżyserka zna to środowisko od kuchni, gdyż jej ojciec jest znanym muzykiem. W komedii to idol jest bezbarwnym typem, a niepozorna fanka staje w blasku reflektorów. Niespieszne tempo i prostota zdjęć tworzą złudne wrażenie przeciętności. Do czasu, gdy na pierwszy plan wysuwają się błyskotliwy humor i nieprzewidywalne zwroty akcji. “Fanka” sama w sobie przypomina Muriel – wydaje się niepozorna i mdła, ale z czasem udowadnia swoją siłę.
Anita Ceglińska | Best Film
Dodano: