To nie jest świat dla starych, chorych ludzi…
Wieloletnie małżeństwo Anne (Emmanuelle Riva) i Georgesa (Jean-Louise Trintignant), pomimo zaawansowanego wieku, wiedzie aktywne życie. Dyskutują, czytają książki i gazety, chodzą na koncerty, słuchają płyt, w żartach wspominają młodość. Ta wspaniała, dobra starość zostaje jednak brutalnie przerwana chorobą. Paraliż uzależnia Anne od męża i powoli przemienia w wegetujące, bolące ciało i cierpiącą katusze duszę.
Czy zabójstwo może być aktem miłości? Michael Haneke nie jest pierwszym artystą, który zadaje pytania o eutanazję, chorobę, poświęcenie, miłość i godność. Nie jest też pierwszym, który bohaterami czyni starców (“Gran Torino”, “Pora umierać”, “Motyl i skafander”, “A Short Stay in Switzerland”, “Iris”). Niemniej, “Miłość” wywołała w ostatnich miesiącach spore poruszenie wśród krytyki. Zaskoczyła swoim minimalizmem i surowością, przyciągnęła nazwiskami twórcy i jego aktorów. Film zdobył canneńską Złotą Palmą i teraz dumnie wkracza do kin.
Trudno przejść obok “Miłości” obojętnie. Trudno to dzieło zignorować. Każdy widz odbierze je i oceni przez pryzmat własnych doświadczeń. W końcu – każdy z nas, w którymś momencie życia, zostanie (lub już został) skonfrontowany z podobnymi dylematami. Dotykając tematu uniwersalnego, pozostaje jednak “Miłość” obrazem głęboko zakorzenionym w konkretnej kulturze i tradycji, a przez to nieco hermetycznym i chwilami pretensjonalnym. Haneke przedstawia zachodnioeuropejski model rodziny (z dziećmi, które niemal nie mają kontaktu z rodzicami), intelektualistów. Decyduje się też na ograniczenie emocji i sentymentu na rzecz minimalizmu i konkretu.
“Miłość” jest bardziej poematem refleksji, niźli dramatem śmierci i przywiązania. Precyzyjny w swojej prostocie film, z wybitną kreacją dawno nieobecnego na ekranie Jean-Louise Trintignanta, niegdyś wielkiego amanta, nie wyłamuje drzwi, ale zaprasza do chwili zadumy i przypomina o kilku naprawdę ważnych pytaniach.
Dagmara Romanowska | gutek film
Dodano: