Popisowa kreacja Cate Blanchett i poważniejszy niż w ostatnich latach Woody Allen.
“Blue Jasmine” triumfalnie kroczy przez amerykańskie ekrany i budzi zachwyt krytyków, dostrzegających w bohaterach nawiązania do Tennessee Williamsa i jego “Tramwaju zwanego pożądaniem”. Tym razem mistrz skupia uwagę nie na związkach damsko-męskich (choć z ich portretu nie rezygnuje), a na bardziej skomplikowanych relacjach społecznych, kryzysie ekonomicznym i moralnym. Spostrzega wiele, ale niemal nic, czego jeszcze byśmy nie wiedzieli.
Barwna, acz wyjątkowo antypatyczna postać tytułowej Jasmine to zdecydowanie największa siła nowego dzieła Allena. Artysta z pomocą grającej brawurowo Blanchett kreśli niezmiernie ciekawy portret kobiety nie na skraju załamania nerwowego, ale w samym jego centrum. To bohaterka, która garściami połyka kolejne pigułki Xanaxu i popija je Martini, popada w bezdech i zaczyna mówić do siebie na środku ulicy i w samolocie. Poznajemy ją w momencie, gdy postanawia rozpocząć swoje życie na nowo – po utracie męża i całego majątku leci z Nowego Jorku do ubogiej siostry w San Francisco. Przez lata żyła w mydlanej bańce luksusu i z niechęcią przyznawała się do rodziny z innej klasy społecznej. Dla “mieć” przymykała oko na rozgrywające się obok niej przekręty i oszustwa. Nie wierzyła, że jest zdradzana. Organizowała przyjęcia i prawiła komunały w czasie wypraw do Europy. Teraz pozostało jej tylko kilka ekskluzywnych garsonek i walizki Louisa Vuittona oraz ocean wspomnień i złudzeń, których trzyma się kurczowo jak tonący brzytwy. Bo Jasmine to nieuleczalna egoistka i mitomanka, której ambicje i oczekiwania znacznie przewyższają jej umiejętności i możliwości, nieszczęśliwa na własne życzenie.
O ile Jasmine zachwyca swoją wielowymiarowością i rozhisteryzowaniem, a nawet egocentryzmem i pozerstwem, o tyle pozostali bohaterowie “Blue Jasmine” narysowani zostali grubą kreską. Przypominają bardziej figury scenariuszowe, będące jedynie tłem, a nie żywymi ludźmi, z którymi Jasmine może wchodzić w prawdziwą interakcję. Wypowiadają dobrze znane nam kwestie i są przewidywalni w swoich decyzjach. Grający ich aktorzy są znakomici, ale te postacie, po prostu, nie bronią się. Są nazbyt stereotypowe.
Stereotypowe są również wnioski, które płyną z ekranu. Bogactwo psuje, egoiści zawsze egoistami pozostaną, a prawdziwe wartości i szczerość można odnaleźć już tylko wśród ludzi z tzw. klasy robotniczej. Cynik Allen oferuje wyjątkowo płaski komentarz społeczny. Choć Blanchett jest w “Blue Jasmine” wielka, a Sally Hawkins sympatyczna, nie potrafię bezkrytycznie zachwycić się tym filmem.
Dagmara Romanowska | Kino Świat
Dodano: