Kiedy w 1974r. ukazała się pierwsza płyta zespołu SBB, a była to rejestracja koncertu z warszawskiego klubu Stodoła, zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Kilka miesięcy później
widziałem ich koncert w Tarnowie, koncert niesamowity zarówno pod względem muzycznym, jak i wykonawczym.

Cienka jest granica między ulotną, kruchą, magiczną muzyką, a niezachwycającym plumkaniem. Niestety, Bat For Lashes ją przekroczyła.

Kochać to nie znaczy zawsze to samo – brzmią słowa przeboju De Mono. I te słowa najlepiej podsumowują “Delikatność”.

Używając terminologii piłkarskiej, album T.Love to remis nie do końca zwycięski. Krążek pierwszy to strzał w dobrym kierunku. Drugi już tak dobrego wrażenia nie robi.

“3850″ to z pewnością najbardziej dojrzała płyta Lipali. Wielowymiarowa, ciesząca mnogością pomysłów i po prostu, zwyczajnie dobra.

Szkoda, że nie powstał film, którego muzyczny podkład miały stanowić kompozycje Lao Che. Chętnie zobaczyłbym, czy twórcy filmowi byli stanie doskoczyć do wysokiego poziomu, wyznaczonego przez muzyków zespołu. Łatwe by to nie było.

“Jesteś Bogiem” to soundtrack w zasadzie wzorcowy, podręcznikowy. Ale nie genialny.
Film o Paktofonice okazał wielkim sukcesem i jeszcze przed premierą mówiło się o kultowej produkcji. Muzyka z płytą do dzieła Leszka Dawida aż takim kulturowym fenomenem się raczej nie stanie, ale i przyczepić się nie ma do czego.

Nie wiem, czy Flying Lotus przebije się kiedyś do muzycznego mainstreamu. Wiem za to doskonale, że po raz kolejny zapisał na koncie wspaniałą płytę, która pozwala przenieść się w zupełnie inny wymiar.

Takie płyty to prawdziwy koszmar dla recenzenta. Takie, czyli jakie? Dobre. Nie powalające, zmieniające historię muzyki, rewolucyjne, ani też fajne, przyjemne, super. Po prostu… dobre.

Mark Knopfler wciąż sentymentalny, refleksyjny i nawiązujący do swoich muzycznych korzeni. Na “Privateering” bardziej niż kiedykolwiek wcześniej.

Jeśli muzyka miałaby smak, nowa płyta The Raveonettes (zresztą inne też) smakowałaby jak cukierki z lukrecją.

Nie takiej płyty się spodziewałam. Nie znaczy to jednak, że jestem rozczarowana. Wręcz przeciwnie. Podoba mi się wszystko i to bardzo.

Album Pezeta to pierwszy świadomy zamach na mainstreamową scenę ze strony hiphopowego artysty. Fani artysty przyzwyczajeni są do jego nagrań w zupełnie innej stylistyce, zbesztają “Radio Pezet” bez reszty. Za kilka lat może się jednak okazać, że był to krok milowy na drodze rodzimego rapu do rozgłośni radiowych i stacji telewizyjnych.

Pora być może to dla tej płyty nieodpowiednia, bo lato nie sprzyja siedzeniu w domu, ale nowy album DePhazz przyda się wam jeszcze nie raz. W końcu jesień już wkrótce.

Pyskaty to artysta z ogromnym bagażem doświadczeń. Na hiphopowej scenie obecny jest od ponad piętnastu lat (kiedyś pod pseudonimem Zeke w grupie Edytoriał), ale to dopiero jego drugi, solowy album. Co najmniej równie dobry jak debiut, a z pewnością dużo ciekawszy pod względem koncepcji.