Komu pomimo trwającego Euro 2012 mało jeszcze piłki nożnej, niech koniecznie wybierze się do kina na serbskie dzieło “Montevideo, smak zwycięstwa”.

Głośniejsze premiery i hity stoją w kolejce i czekają na zakończenie Euro 2012, dlatego w kinach umiarkowanie ciekawy weekend. Największą uwagę zwraca okrutny, ale momentami też poetycki obraz Nicolasa Windinga Refna “Valhalla. Mroczny Wojownik” z charyzmatyczną, główną rola Madsa Mikkelsena.

Po sukcesie “Drive” do naszych kin trafia wcześniejszy obraz Nicolasa Windinga Refna, “Valhalla. Mroczny wojownik”. Kto szuka podobnych wrażeń, będzie jednak rozczarowany.

Z jednej strony to wspaniałe, z drugiej nieco niepokojące, że tak kapitalną, dopracowaną, a jednocześnie współczesną płytę nagrywa 68-latek.

Jeśli Big K.R.I.T. miał tym albumem postawić ostateczną pieczęć na tytule nowego króla hip-hopu z południa Stanów Zjednoczonych, to najwyraźniej albo zabrakło mu tuszu, albo jeszcze nie jest do tej roli ostatecznie przygotowany. Co nie znaczy, że “Live from the Underground” to wydawnictwo słabe, nic z tych rzeczy.

Jakby komuś było mało emocji na Euro, niech wybierze się na “Szepty”.

W kategorii epickiego, baśniowego metalu z elementami gotyckimi i folkowymi Nightwish dawno stał się mercedesem klasy S, którym pozostaje do dziś. Kolejnym produktem z tej serii jeździ się z wielką przyjemnością. Nie ma na co narzekać.

Polska to bardzo dziwny kraj. Trudno pojąć, jak to możliwe, że nie dostrzega się tu, a na pewno nie wyróżnia odpowiednio, twórców tak znakomitych jak wrocławska Miloopa. Może po ich trzeciej płycie to się w końcu zmieni, bo jest równie świetna, jak poprzednie.

Ciąża to podobno stan błogosławiony. Cóż, nie do końca i na pewno nie dla wszystkich, o czym przekonują nas twórcy “Jak urodzić i nie zwariować”.

Ależ niespodziankę zrobił nam Titus. W oczekiwaniu na nowe płyty Acid Drinkers i Titus Tommy Gunn, powołał do życia kolejny projekt, którego debiutancki krążek, z pewnością będzie wydarzeniem na polskiej scenie metalowej.

Nie każdy polski zespół sprawdza się w graniu polskich piosenek. Największy minus drugiej płyty formacji Renton to właśnie teksty w ojczystym języku.

Trzynasta płyta w dorobku The Roots nie okazała się dla nich wcale pechowa. Ci panowie po prostu nie mają w zwyczaju nagrywania słabej muzyki. Nie zmienia to jednak faktu, że “Undun” zaskakuje i jest bodaj najdziwniejszym longplayem w ich dorobku.

Lidokaina to środek znieczulający. Na szczęście muzyka grupy Dianoya nie jest w stanie pozostawić nas całkowicie znieczulonymi. Prędzej rozmarzonymi, zamyślonymi.

Twórczość Williama Szekspira jest uniwersalna i po setkach lat odnajduje się w teraźniejszości. Nie znaczy to jednak, że każde dzieło twórcy “Hamleta” przełożone na język kina jest dobre.

Nie jest to ani nowe “Frank” ani “Back to Black”. Nie jest i nie ma prawa być. Nie znaczy to jednak, że “Lioness: Hidden Treasures” to słaba płyta. Co to, to nie.